Tomasz Kosiński - „Otto Strasser - Manifest solidaryzmu”

Niniejszy manifest jest zarysem powojennej idei solidarystycznej Ottona Strassera opisanej w 1946 roku w pracy Deutschlands Erneuerung. Miała ona stanowić odpowiedź na nowe wyzwania stojące przed niemieckimi nacjonalistami. Zgodnie z przewidywaniami Strassera doktryna nazistowska przegrała, skompromitowała Niemcy i naród niemiecki. Zatriumfowały zachodni kapitalizm oraz sowiecki komunizm. Otton Strasser postanowił przedstawić alternatywę, która wyrastała z jego przedwojennych poglądów i przybrała ostateczną wizję na skutek wojny i wydarzeń powojennych.

T.K.


Otto Strasser - Manifest solidaryzmu (1945 rok)


I. Egoizm klas i narodów wepchnął europejskie społeczeństwa w największą nędzę w ich historii – solidaryzm, solidaryzm klas i europejskich narodów jest jedynym ratunkiem!


II. Kapitalizm „odgórnie panujący nad klasami” to system, w którym ludzie posiadają ogromną wolność osobistą - ale pozbawieni są bezpieczeństwa ekonomicznego, bez którego wolność osobista nie ma podstaw. Komunizm „klasy zarządzane od dołu” to system, w którym ludzie posiadając wysoki stopień bezpieczeństwa ekonomicznego – pozbawieni są wolności osobistej. Solidaryzm przyznaje osobistą wolność i bezpieczeństwo ekonomiczne, są to dwa istotne wymagania dla porządku wewnętrznego i pokoju międzynarodowego.

III. Tylko przezwyciężenie klasowej gospodarki kapitalizmu oraz klasowej gospodarki komunizmu przez narodową (ludową) gospodarkę solidarystyczną pozwoli na zachowanie dobra wspólnego – nie przez dyktaturę pieniądza, nie przez dyktaturę proletariatu, ale przez solidarne akcje wszystkich jednostek i stanów.

IV. Solidaryzm uwolni chłopów. Stanowi to fundament każdej zdrowej społeczności zwolnionej od kapitalistycznej niewoli czynszowej – bez popadania w państwowe niewolnictwo komunizmu. Solidaryzm pozwoli chłopom na stanie się dziedzicznymi lennikami narodu, wolnymi od jakichkolwiek opłat hipotecznych i czynszowych, będącymi dzierżawcami ziemi powierzonej im przez naród w zaufaniu.

V. Solidaryzm uwalnia pracowników od najemnej niewoli kapitalizmu - z drugiej strony ratuje ich także przed niewolą państwa komunistycznego. Solidaryzm to współposiadanie zakładów pracy przez ich pracowników, z równymi prawami w zakresie zarządzania i zysków. Odproletaryzowanie robotników odpowiada w swoim znaczeniu i formie zniesieniu pańszczyzny - „posiadanie czyni wolnym!”

VI. Solidaryzm zabezpiecza egzystencję i wolność klasy średniej co raz bardziej zagrożonej przez kapitalizm i zniszczonej przez komunizm. Solidaryzm objął za cel związanie ze sobą jak największej ilości niezależnych bytów. Powiązanie ze sobą małych przedsiębiorstw w system gildii, jak i dostarczenie klientów dużym zakładom przemysłowym.

VII. Solidaryzm uwalnia przedsiębiorców od kapitalistycznego nacisku – bez naruszania ich pozycji jako liderów życia gospodarczego. Tak samo jak robotnicy, przedsiębiorcy są uznawani przez solidaryzmu jako istotny element życia ekonomicznego. Ich inicjatywa i zysk są elementami napędowymi gospodarki, wpływającymi na wydajność naszych pracowników i planowanie państwa.

VIII. Solidaryzm odrzuca słabość systemu liberalnego i jego partii politycznych oraz terror totalitarnej dyktatury państwa - osoby, klasy lub partii.

Solidaryzm ogłasza połączenie nowoczesnej demokracji oraz korporacyjnego samorządu – stanowi to najlepszą gwarancję dla rozwoju prawdziwego ludowego państwa – federacji, zdecentralizowanej i opartej na konstytucji.

IX. Solidaryzm odrzuca wszelkie panowanie jednych narodów nad drugimi oraz ogłasza narodową wolność i równość wszystkich ludów, niezależnie od wielkości i siły. Solidaryzm dąży do stworzenia Europy narodów, solidarnej współpracy w ramach Federacji Europejskiej, która jako jedyny podmiot polityczny może zapewnić byt i przyszłość Europy w jej różnorodności narodowej i kulturowej.

X. Solidaryzm to przekonanie, iż wszystkie reformy gospodarcze i polityczne muszą zostać wstrzymane jeśli nie są ożywione nową ideą. W związku z tym solidaryzm łączy w sobie odrzucenie ducha materializmu z zaangażowaniem w ducha chrześcijaństwa, które muszą współdziałać, aby osiągnąć zamierzony cel. Narodowość - we wszystkich swoich przejawach - i chrześcijaństwo w swojej całkowitej jedności - stanowią źródła, z których rozwinie się solidaryzm: zbawienie i odrodzenie Zachodu.